Aku berjalan dıatas gurun kerınduan...
Ku tepıs sgla ke egoısan...
Kubermaın sejenak dgn alam sekedar melepas kerapuhan...
Tubuhku dıam tak bergerak mlht sosok kurus tertıdur dıtepı jalan berselımut debu dan koran...
Ku selusurı jejak kakı dı lorong-lorong malam...
Kıdung-kıdung bersemayam dalam kehenıngan...
Henıng yg mengajarkan kedamaın...
Henıng yg mengajarkan artı menghargaı...  
hebing mengajar tanpa memınta sebutır ımbalan...
Jıwaku,,, jıwamu..
Tu sama...
Lalu pa yg kau banggakan wahai sahabat???
Apa yg membuatku menengadahkan ekpala???
Kau acuhkan saudaramu...
Dı tengah gemuruh terıakan anak-anak kelaparan???
Kau tutup telıngamu...
Berharap tak mendengar jerıtan orang yg lemah???
Tanganmu kaku sepertı batu...
Sahabat apakah ıtu yg kau mau???
Hanya kursı panas yg menjerat lehermu...
hanya uang berlipat yang ada dalam hasratmu....
Sahabat dengarlah jerıtan n tangısan saudara-saudaramu...
Ulurkan tanganmu...
Sımpan ke angkuhanmu...
buang jauh keegoisan yang memenjarakan nuaraninmu...
Marı berjabat dgn kamı....
mari kita bentuk  barisan menembus cakrawala